Są zdolni twórcy, którzy wychodząc z przysłowiowej szafy gubią się, błądzą niczym dzieci we mgle, nie wiedząc co zrobić z daną im szansą, marnują ją, a przy tym mnóstwo pieniędzy producentów. Bodo Kox jest przykładem reżysera, który miał przemyślany pomysł, nie bał się zaryzykować i zrealizować go w taki sposób, w jaki chciał. Czy mu się udało? Cóż, rzadko mogę powiedzieć o polskim filmie, że mnie oczarował, zauroczył czy zaskoczył. 'Dziewczynie z szafy' się udało i to bynajmniej nie tylko dlatego, że z tej szafy wyszła!
'Dziewczynę z szafy' poznałem już jakiś czas temu, podczas Off Plus Camery i była to jedna z największych niewiadomych i jednocześnie niespodzianek festiwalu. Bodo Kox zrobił coś, o czym NWwŻPF mówi od wieków i o co nieprzerwanie walczy. Zrobił w Polsce dramat, który w trakcie seansu nie wywołuje potrzeby pocięcia się, a po napisach końcowych samobójstwa. Nie, Kox opowiada o rzeczach trudnych, tragicznych w sposób lekki, ale nie błahy czy banalny. Zrobił coś, co chociażby nie udało się Bartkowi Konopce w zeszłorocznym 'Lęku wysokości'. Dostajemy bohaterów uroczych, zabawnych, ale przede wszystkich prawdziwych. Proste? Jasne, ale ja to kupuje i chce więcej!
Bodo Kox nie ukrywa inspiracji klasykami, chociażby relacja braci jest rodem wyjęta z 'Rain Mana'. Nie ma w tym nic złego, bo wzory są to jak najbardziej godne naśladowania. Film, jak na produkcję niskobudżetową ma zaskakująco dobre efekty specjalne (tak, coś takiego istnieje w polskim kinie) użyte tylko tam, gdzie to niezbędne i zrobione na tyle dobrze, że wygląda to przekonująco i nie razi sztucznością! Do tego naprawdę piękne zdjęcia! Jedyne, do czego odrobinę bym się przyczepił to postać Tomka. Mecwaldowski, mimo tego, że zabawny, to do końca mnie nie przekonał i wydaje mi się, że nie udźwignął tej roli. W Hollywood, rola chorego psychicznie to najprostsza droga do Oscara. Łatwo jednak na tej drodze się wyłożyć i przeszarżować.
Dziewczyna z szafy (2012) reż. B. Kox
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz